Aharsi the Bengal Tiger

آهرسی ببر بنگال

Aharsi the big Bengal Tiger was having a good think. It was winter and he was still getting used to the feeling of ice on the pads of his paws. He shivered a little, missing the warm ooze of mangrove mud. Aharsi was missing lots of things. He missed the way the sun made his coat glow a regal orange, or how the glare of midday brightness made his black stripes look so bold and striking like black lightening bolts. He missed dozing in the evening heat and catching the last shafts of sunlight as they cut through the jungle vines. He wondered if he would ever again hear Doyel birds chattering in the trees, or catch the scent of ripe mangoes on the breeze. It was these fleeting, poignant moments that the Bengal tiger was trying so hard to picture in his mind. Aharsi missed his home.

آهرسی ببر بزرگ بنگال داشت فکر خوبی می کرد. زمستان بود و او هنوز به احساس یخ روی بالشتک های پنجه هایش عادت می کرد. او کمی میلرزید و تراوش گرم گل حرا را از دست می داد. آهرسی خیلی چیزها را از دست داده بود. او از این که خورشید کتش را به رنگ نارنجی سلطنتی می درخشد، تنگ شده بود، یا اینکه چگونه تابش درخشندگی نیمروز، راه راه های سیاه او را مانند پیچ ​​و مهره های روشن کننده سیاه آنقدر برجسته و برجسته نشان می داد. او از چرت زدن در گرمای غروب و گرفتن آخرین شاخه های نور خورشید در حالی که درختان انگور جنگل را می شکافند، تنگ شد. او فکر می کرد که آیا دوباره صدای پرندگان دویل را در میان درختان می شنود یا بوی انبه رسیده را در نسیم می پیچد. این لحظات گذرا و دلخراش بود که ببر بنگال به سختی تلاش می کرد در ذهنش به تصویر بکشد. آهرسی دلش برای خانه اش تنگ شده بود.

His whiskers bristled as he let out a big sigh, sending the starlings that had been pecking at the frozen ground scattering up into the grey sky. Three hours had passed, and despite his intense concentration, all the tiger had managed to remember was some vague half images of mangoes and mangroves. He was worried that he was forgetting about his old home all together.

سبیل‌هایش در حالی که آه بزرگی بیرون می‌آورد موز می‌زدند و سارهایی را که به زمین یخ زده نوک می‌زدند به آسمان خاکستری پراکنده شدند. سه ساعت گذشته بود و با وجود تمرکز شدید ببر، تمام چیزی که ببر توانسته بود به خاطر بیاورد، نیمی از تصاویر مبهم از انبه و حرا بود. او نگران بود که خانه قدیمی خود را با هم فراموش کند.

When Aharsi first arrived at the zoo in England with his mother and father, everything was so exciting. He lapped it all up; his amber eyes burned with curiosity as he jumped from tree to tree or smelled each flower or pawed at each tiny insect.

وقتی آهرسی برای اولین بار به همراه مادر و پدرش وارد باغ وحش انگلستان شد، همه چیز بسیار هیجان انگیز بود. او همه را به هم زد. وقتی از درختی به درخت دیگر می پرید یا هر گل را بو می کرد یا به هر حشره کوچک پنجه می زد، چشمان کهربایی اش از کنجکاوی می سوخت.

‘Now just calm down, Aharsi,’ his mother would say. ‘You have come a long way. There is plenty of time to explore; now you must rest.’

مادرش می‌گفت: «حالا آرام باش آهرسی». شما راه درازی را پیموده اید. زمان زیادی برای کشف وجود دارد. حالا باید استراحت کنی.»

But the young tiger was too busy to rest. There were new animals to meet, new trees to climb. There was so much to learn about his new home. Before the sun went down on that first day, Aharsi had bounded around all of the animals’ cages, asking them question after question, absorbing the strange exotic colours of the paradise birds and smelling the sweet and unfamiliar smell of the hay in the rhino stalls. But the more he explored, the more Aharsi realised how different his new home was to where he’d come from. And now the young tiger was worried that he’d lost all of the precious memories he had of his homeland. He was worried that he had forgotten all about being a Bengal Tiger.

اما ببر جوان آنقدر مشغول بود که استراحت کند. حیوانات جدیدی برای ملاقات، درختان جدیدی برای بالا رفتن وجود داشت. چیزهای زیادی برای یادگیری در مورد خانه جدید او وجود داشت. قبل از غروب خورشید در آن روز اول، آهرسی تمام قفس‌های حیوانات را بسته بود و از آنها سوال پشت سر هم می‌پرسید، رنگ‌های عجیب و غریب پرندگان بهشتی را به خود جذب می‌کرد و بوی شیرین و ناآشنا یونجه در غرفه‌های کرگدن را استشمام می‌کرد. . اما هرچه بیشتر کاوش می‌کرد، آهرسی بیشتر متوجه می‌شد که خانه جدیدش چقدر با جایی که از آنجا آمده بود متفاوت است. و حالا ببر جوان نگران بود که تمام خاطرات ارزشمندی را که از وطن خود داشت از دست داده باشد. او نگران بود که ببر بنگال بودن را فراموش کرده است.

Aharsi squeezed his eyes closed and flicked his tail purposefully from side to side: ‘Remember,’ he told himself. ‘Try to think harder!’

آهرسی چشمانش را فشرد و عمداً دمش را از این طرف به آن طرف تکان داد: به خودش گفت: یادت باشد. سعی کن بیشتر فکر کنی!

Hours passed, the day grew dimmer and the rest of the animals started to settle down in the twilight. After a while, Aharsi felt someone looking at him. He opened one eye, keen to stay as focused as he could on reclaiming his lost memories. It was Zody the Leopard.

ساعت ها گذشت، روز تاریک تر شد و بقیه حیوانات در گرگ و میش ساکن شدند. بعد از مدتی آهرسی احساس کرد کسی به او نگاه می کند. او یک چشمش را باز کرد و می‌خواست تا جایی که می‌توانست روی بازیابی خاطرات از دست رفته‌اش متمرکز بماند. زودی پلنگ بود.

‘What are yoooouuu doing?’ came the deep, purring voice.

صدای خرخر عمیقی آمد: "تو چیکار میکنی؟"

‘I’m remembering,’ Aharsi answered. ‘Now if you don’t mind…’ Aharsi closed his eye once more and tried to concentrate even harder.

آهرسی پاسخ داد: یادم می آید. اهرسی یک بار دیگر چشمانش را بست و سعی کرد بیشتر تمرکز کند.

‘Reeeemembering?’ asked Zody.

زودی پرسید: "دوباره به یاد می آوری؟"

‘Yes. I’ve forgotten all about being a Bengal Tiger, and where I’ve come from, so I’m trying to remember it before it’s all gone forever. Now if you don’t mind…’

بله. من همه چیز ببر بنگال بودن را فراموش کرده ام، و از کجا آمده ام، بنابراین سعی می کنم قبل از اینکه همه چیز برای همیشه از بین برود، آن را به خاطر بسپارم. حالا اگر مشکلی ندارید…”

Once again Aharsi squeezed his eyes shut and tried to summon images from his homeland.

آهرسی بار دیگر چشمانش را به هم فشرد و سعی کرد تصاویری از وطن خود را فراخواند.

‘You won’t get faaaar with your eyes closed,’ said Zody.

زودی گفت: "با چشمان بسته به فآآر نخواهی رسید."

Aharsi opened his eyes wide and looked quite annoyed. ‘I won’t get anywhere unless you leave me alone to think!’ he said. ‘You wouldn’t understand anyway, you’re not even a tiger, let alone a Bengal Tiger! You’re a leopard!’

آهرسی چشمانش را کاملا باز کرد و کاملاً عصبانی به نظر می رسید. او گفت: "من به جایی نمی رسم مگر اینکه مرا تنها بگذاری تا فکر کنم!" "به هر حال شما نمی فهمید، شما حتی یک ببر نیستید، چه برسد به یک ببر بنگال! تو پلنگی!

‘You silly animal!’ said Zody, rattling with laughter. ‘Look there!’ She pointed to a shiny slick patch of ice on the hard ground.

زودی با خنده گفت: «ای حیوان احمق!» «آنجا را نگاه کن!» او به یک تکه یخ براق و براق روی زمین سخت اشاره کرد.

Aharsi stared back at Zody in some confusion. ‘I think you may have gone a bit bonkers, Zody,’ he said, and just then he almost wanted to laugh himself.

آهرسی با گیجی به زودی خیره شد. او گفت: «فکر می‌کنم کمی غمگین شده‌ای، زودی،» و درست همان موقع بود که می‌خواست خودش بخندد.

‘If you want to remember how to be a tiger,’ said Zody in a kind voice ‘just look.’

زودی با صدایی مهربان گفت: "اگر می خواهی به یاد بیاوری که چگونه ببر باشی."

‘Fine, if you’ll leave me alone then I’ll look.’

"خوب، اگر مرا تنها بگذاری، من نگاه خواهم کرد."

Aharsi bent his neck a little and peered into the glassy ice mirror on the ground. Zody purred over his shoulder.

آهرسی کمی گردنش را خم کرد و به آینه شیشه ای یخی روی زمین نگاه کرد. زودی روی شانه اش خرخر کرد.

Aharsi looks into the ice‘What beautiful stripes you have,’ she said. ‘When I look into the mirror I see my spots. Nobody else has spots quite like mine. My mother had spots, and my mother’s mother, and my mother’s mother’s mother… all the way back to when my great great great Grandma prowled the grasses of South Africa!’

آهرسی به داخل یخ نگاه می‌کند، گفت: چه خط‌های زیبایی داری. «وقتی به آینه نگاه می‌کنم لکه‌هایم را می‌بینم. هیچ کس دیگر نقاطی مانند من ندارد. مادرم لکه‌هایی داشت، و مادر مادرم، و مادر مادر مادرم... از زمانی که مادربزرگ بزرگ من در علف‌های آفریقای جنوبی می‌چرخید!»

Aharsi noticed Zody’s eyes get brighter as she pictured the sun baked savanna and plush green jungles of her home. ‘When I see my spots,’ she continued, ‘I see my whole history. And I will always have my spots.’ She winked at Aharsi. ‘After all,’ she said, ‘a leopard never changes its spots!’

آهرسی متوجه شد که چشمان زودی در حالی که ساوانای آفتاب‌پز و جنگل‌های سبز مخملی خانه‌اش را به تصویر می‌کشد، روشن‌تر می‌شود. او ادامه داد: «وقتی نقاطم را می بینم، کل تاریخم را می بینم. و من همیشه لکه هایم را خواهم داشت.» به آهرسی چشمکی زد. او گفت: «بالاخره، پلنگ هرگز لکه هایش را عوض نمی کند!»

‘But don’t you ever get homesick or sad?’ the young tiger asked in a slight mewl. ‘Everything is so different here.’

ببر جوان با صدای غمگینی پرسید: "اما هیچ وقت دلتنگ یا غمگین نمی شوی؟" "اینجا همه چیز خیلی متفاوت است."

‘We all get homesick,’ Zody replied while pawing at the ice, ‘but look here at our reflections. We are not so very different. You are from Bengal and I am from Africa, but see how we have the same whiskers. And see here…’ Zody cut an impressive jagged line in the ice with her sharp claws and then raised them up so that they shone in the fading light. ‘We both have these,’ she said with a grin.

زودی در حالی که به یخ می نگریست پاسخ داد: «همه ما دلتنگ می شویم، اما به بازتاب های ما اینجا نگاه کنید. ما خیلی متفاوت نیستیم. شما اهل بنگال هستید و من از آفریقا، اما ببینید ما چگونه سبیل های مشابهی داریم. و اینجا را ببینید…” زودی با پنجه های تیز خود یک خط ناهموار چشمگیر در یخ برید و سپس آنها را بالا آورد تا در نور محو شده بدرخشند. او با پوزخند گفت: "ما هر دو اینها را داریم."

Just then there was a great trumpeting sound from the elephant’s enclosure in the east corner of the zoo.

درست در آن زمان صدای شیپور بزرگی از محوطه فیل در گوشه شرقی باغ وحش شنیده شد.

‘Well that’s not so amazing,’ said Aharsi. ‘We are both cats. But I’m nothing like the elephants over there, am I?’

آهرسی گفت: «خب این خیلی شگفت‌انگیز نیست. ما هر دو گربه هستیم. اما من هیچ شباهتی به فیل های آنجا ندارم، درست است؟

Zody giggled. ‘They might look different and sound different, but I’ll bet even elephants get homesick too. That is something you have in common.’

زودی خندید. آنها ممکن است متفاوت به نظر برسند و صداشان متفاوت باشد، اما شرط می بندم که حتی فیل ها هم دلتنگ می شوند. این چیزی است که شما مشترک هستید.

Aharsi looked unsure as he thought that the elephants were far too big and strong to ever be sad. ‘I bet they still remember where they are from,’ he said. ‘My mother told me that an Elephant never forgets.’

آهرسی نامطمئن به نظر می رسید زیرا فکر می کرد که فیل ها به اندازه ای بزرگ و قوی هستند که هرگز غمگین نیستند. او گفت: شرط می بندم که آنها هنوز به خاطر دارند اهل کجا هستند. مادرم به من گفت که یک فیل هرگز فراموش نمی کند.

Zody hissed and giggled and rolled around on the hard ground. ‘That’s true!’ she admitted. ‘An elephant never forgets!’

زودی خش خش کرد و قهقهه زد و روی زمین سخت غلتید. او اعتراف کرد: «این درست است! یک فیل هرگز فراموش نمی کند!

‘And I bet the Zebras don’t get scared,’ Aharsi continued, still a little bit sulky but starting to smile at his friend’s antics.

آهرسی که هنوز کمی عبوس بود، اما شروع به لبخند زدن به مزخرفات دوستش کرد، ادامه داد: "و شرط می بندم که گورخرها نترسند."

‘Haven’t you seen them running from the zookeeper’s tractor?’ asked Zody

زودی پرسید: "آیا آنها را ندیده ای که از تراکتور نگهبان باغ وحش می دوند؟"

‘And… and the crocodiles? Do they get scared and sad too?’ Aharsi asked.

و ... و تمساح ها؟ آیا آنها هم می ترسند و غمگین می شوند؟

‘Haven’t you seen them hiding beneath the water?’ Zody replied as she gave her friend a playful bump with her nose. ‘We all miss home sometimes, Aharsi. But that is why we all look different. We are different so that we can remember. Look at me. I have this beautiful tail which reminds me that we leopards are the best at balancing up high in the trees.’

زودی در حالی که با بینی دوستش ضربه ای بازیگوش می کرد پاسخ داد: «آیا آنها را زیر آب ندیده ای؟» همه ما گاهی دلتنگ خانه هستیم، آهرسی. اما به همین دلیل است که همه ما متفاوت به نظر می رسیم. ما متفاوت هستیم تا بتوانیم به یاد بیاوریم. به من نگاه کن من این دم زیبا را دارم که به من یادآوری می کند که ما پلنگ ها در بلندی درختان بهترین تعادل را داریم.

Aharsi felt much better and soon began to rumble with a deep purr. ‘And I will always have my stripes for hiding in the tall grass. We tigers are the best hunters in all of Bengal!’

آهرسی حالش خیلی بهتر شد و خیلی زود با خرخری عمیق شروع به غرش کرد. و من همیشه برای پنهان شدن در چمن‌های بلند خط‌هایم را خواهم داشت. ما ببرها بهترین شکارچیان در تمام بنگال هستیم!

‘Your stripes go wherever you go, Aharsi,’ Zody said with a smile.

زودی با لبخندی گفت: «راه راهت هرجا می‌روی، آهرسی».

‘And when the elephants feel sad they can look at their trunks to remember that they are the best at splashing in the water,’ said Aharsi. ‘And when the crocodiles feel sad or scared they can look at their webbed feet and remember that they are the fastest in the river…’

آهرسی می‌گوید: «و وقتی فیل‌ها غمگین می‌شوند، می‌توانند به خرطوم خود نگاه کنند تا به یاد بیاورند که در آب پاشیدن بهترین هستند.» و هنگامی که کروکودیل ها غمگین یا ترسیده اند، می توانند به پاهای تاردار خود نگاه کنند و به یاد بیاورند که آنها سریع ترین در رودخانه هستند...

The young tiger trailed off a little, his eyes were growing heavy and he yawned without noticing. It was evening now and the zoo was alive with the crooning calls of countless animals. Some were stripey, some were spotty. Not any one of them was the same as the other. As night fell and a million stars filled the sky, Aharsi began to understand that though all of the animals were different, they all felt the same sometimes. That is when he knew he would never be alone, and that is when he knew he would always carry his home in his heart forever.

ببر جوان کمی عقب رفت، چشمانش سنگین شد و بدون توجه خمیازه کشید. غروب بود و باغ وحش با صداهای خنده دار حیوانات بی شماری زنده بود. برخی از آنها راه راه بودند، برخی دیگر خالدار بودند. هیچکدام مثل دیگری نبود. با فرا رسیدن شب و پر شدن یک میلیون ستاره در آسمان، آهرسی شروع به درک این نکته کرد که اگرچه همه حیوانات متفاوت بودند، اما گاهی اوقات همه آنها یکسان را احساس می کردند. آن وقت بود که می دانست هرگز تنها نخواهد بود و آن وقت بود که می دانست همیشه خانه اش را برای همیشه در قلبش نگه می دارد.