An Imperial Message:

یک پیام شاهنشاهی:

The Emperor—so they say—has sent a message, directly from his deathbed, to you alone, his pathetic subject, a tiny shadow which has taken refuge at the furthest distance from the imperial sun. He ordered the herald to kneel down beside his death bed and whispered the message to him. He thought it was so important that he had the herald repeat it back to him. He confirmed the accuracy of the verbal message by nodding his head. And in front of the entire crowd of those who have come to witness his death—all the obstructing walls have been broken down and all the great ones of his empire are standing in a circle on the broad and high soaring flights of stairs—in front of all of them he dispatched his herald. The messenger started off at once, a powerful, tireless man. Sticking one arm out and then another, he makes his way through the crowd. If he runs into resistance, he points to his breast where there is a sign of the sun. So he moves forward easily, unlike anyone else. But the crowd is so huge; its dwelling places are infinite. If there were an open field, how he would fly along, and soon you would hear the marvellous pounding of his fist on your door. But instead of that, how futile are all his efforts. He is still forcing his way through the private rooms of the innermost palace. He will never win his way through. And if he did manage that, nothing would have been achieved. He would have to fight his way down the steps, and, if he managed to do that, nothing would have been achieved. He would have to stride through the courtyards, and after the courtyards the second palace encircling the first, and, then again, stairs and courtyards, and then, once again, a palace, and so on for thousands of years. And if he finally did burst through the outermost door—but that can never, never happen—the royal capital city, the centre of the world, is still there in front of him, piled high and full of sediment. No one pushes his way through here, certainly not with a message from a dead man. But you sit at your window and dream to yourself of that message when evening comes.

امپراتور - به قول آنها - مستقیماً از بستر مرگ پیامی برای شما فرستاده است، سوژه رقت انگیزش، سایه کوچکی که در دورترین فاصله از خورشید شاهنشاهی پناه گرفته است. او به منادی دستور داد که در کنار بستر مرگش زانو بزند و پیام را برای او زمزمه کرد. او فکر می کرد آنقدر مهم است که از منادی خواست آن را برای او تکرار کند. او با تکان دادن سر صحت پیام شفاهی را تایید کرد. و در مقابل تمام جمعیت کسانی که برای شهادت او آمده اند - تمام دیوارهای مانع فرو ریخته و همه بزرگان امپراتوری او به صورت دایره ای بر روی پله های عریض و سر به فلک کشیده ایستاده اند - در مقابل. از همه آنها منادی خود را فرستاد. پیام رسان بلافاصله شروع به کار کرد، مردی قدرتمند و خستگی ناپذیر. با بیرون آوردن یک دست و سپس دست دیگر، راه خود را در میان جمعیت طی می کند. اگر با مقاومت مواجه شود به سینه‌اش اشاره می‌کند که نشانه‌ای از خورشید باشد. بنابراین او برخلاف دیگران به راحتی جلو می رود. اما جمعیت بسیار زیاد است. محل سکونت آن بی نهایت است. اگر میدانی باز وجود داشت، او چگونه پرواز می کرد، و به زودی صدای کوبیدن شگفت انگیز مشت او را بر در خود خواهید شنید. اما به جای آن، چقدر تلاش های او بیهوده است. او هنوز به زور از اتاق های خصوصی درونی ترین قصر عبور می کند. او هرگز در مسیر خود پیروز نخواهد شد. و اگر او آن را مدیریت می کرد، هیچ چیز به دست نمی آمد. او باید از پله‌ها می‌جنگید و اگر موفق به انجام این کار می‌شد، هیچ چیزی به دست نمی‌آمد. او باید از میان حیاط‌ها، و پس از حیاط‌ها، قصر دوم را که اولی را احاطه کرده بود، و دوباره پله‌ها و حیاط‌ها، و سپس، بار دیگر، یک کاخ و غیره را برای هزاران سال طی می‌کرد. و اگر بالاخره از بیرونی‌ترین در رد شد - اما هرگز، هرگز اتفاق نمی‌افتد - پایتخت سلطنتی، مرکز جهان، هنوز جلوی اوست، انباشته شده و پر از رسوب. هیچ کس از اینجا عبور نمی کند، مطمئناً نه با پیام یک مرده. اما شما پشت پنجره تان می نشینید و وقتی غروب فرا می رسد، آن پیام را با خود خواب می بینید.