Dick Whittington:

دیک ویتینگتون:

Dick Whittington was a very little boy when his father and mother died; so little, indeed, that he never knew them, nor the place where he was born. He strolled about the country in ragged clothes, till he met with a wagoner who was going to London, and who allowed him to walk all the way by the side of his wagon without paying anything for his passage. This pleased little Whittington very much, as he wanted to see London so badly, for he had heard that the streets were paved with gold. But how great was his disappointment, poor boy! When he saw the streets covered with dirt instead of gold, and found himself in a strange place, without a friend, without food, and without money.

دیک ویتینگتون در هنگام مرگ پدر و مادرش پسر بسیار کوچکی بود. در واقع آنقدر کم که او هرگز آنها را نمی دانست و نه مکانی که در آن متولد شد. او با لباس های ژنده در سراسر کشور قدم زد، تا اینکه با گاری سواری روبرو شد که به لندن می رفت و به او اجازه داد تا تمام راه را در کنار واگن خود بدون پرداخت هزینه ای برای عبور خود طی کند. این ویتینگتون کوچولو را بسیار خوشحال کرد، زیرا او به شدت می خواست لندن را ببیند، زیرا شنیده بود که خیابان ها با طلا فرش شده اند. اما ناامیدی او چقدر بزرگ بود، پسر بیچاره! وقتی دید که خیابان ها به جای طلا با خاک پوشیده شده بود و خود را در جای عجیبی دید، بدون دوست، بدون غذا و بی پول.

Though the wagoner was so kind as to let him walk up by the side of the wagon for nothing, he abandoned him when he came to town, and the poor boy was, in a little time, so cold and hungry that he wished himself in a good kitchen and by a warm fire in the country.

گرچه گاری آنقدر مهربان بود که به او اجازه می داد بیهوده از کنار واگن برود، اما وقتی به شهر آمد او را رها کرد و پسر بیچاره پس از مدتی آنقدر سرد و گرسنه بود که آرزو می کرد در یک آشپزخانه خوب و با آتش گرم در کشور.

In his distress he asked charity of several people, and one of them suggested to him “Go to work for an idle rogue.”

در مضیقه‌اش از چند نفر صدقه خواست و یکی از آنها به او پیشنهاد کرد: برو پیش یک یاغی بیکار.

“That I will,” said Whittington, “with all my heart; I will work for you if you will let me.”

ویتینگتون گفت: «این کار را با تمام وجودم انجام خواهم داد. اگر اجازه بدهید برای شما کار خواهم کرد.»

The man, who thought this was cheeky of him (though the poor lad wanted only to show his readiness to work), hit him with a stick. In this situation, and fainting for want of food, he laid himself down at the door of one Mr. Fitzwarren, a merchant, where the cook saw him, and, being a grouchy woman, ordered him to leave or else she would put hot water on him. At this time Mr. Fitzwarren came from the Exchange, and began also to scold at the poor boy, telling him to go and get a job.

مردی که فکر می‌کرد این از او گستاخ است (اگرچه پسر بیچاره فقط می‌خواست آمادگی خود را برای کار نشان دهد)، با چوب به او ضربه زد. در این وضعیت و به دلیل بی‌غذایی بیهوش شده بود، خود را جلوی درب یکی از آقای فیتزوارن، تاجری که آشپز او را دید، دراز کشید و چون زنی بداخلاق بود، به او دستور داد که برود وگرنه داغ می‌کند. آب بر او در این زمان آقای فیتزوارن از صرافی آمد و شروع به سرزنش پسر فقیر کرد و به او گفت که برو و کار پیدا کن.

Whittington answered that he should be glad to work if anybody would give him a job, and that he should be able if he could get some food to eat, for he had had nothing for three days, and he was a poor country boy, and knew nobody, and nobody would employ him.

ویتینگتون پاسخ داد که اگر کسی به او کاری بدهد باید از کار کردن خوشحال باشد، و اگر بتواند غذا برای خوردن داشته باشد باید بتواند، زیرا او سه روز است که چیزی نداشت و او یک پسر روستایی فقیر بود. هیچ کس را نمی شناخت و هیچ کس او را استخدام نمی کرد.

He then tried to get up, but he was so very weak that he fell down again, which made the merchant feel so sorry for him that he ordered the servants to take him in and give him some meat and drink, and let him help the cook to do any dirty work that she had to set him about.

سپس سعی کرد بلند شود، اما آنقدر ضعیف بود که دوباره به زمین افتاد و تاجر چنان برای او متأسف شد که به خادمان دستور داد تا او را ببرند و گوشت و نوشیدنی به او بدهند و به او اجازه دهند به او کمک کند. آشپزی کند تا هر کار کثیفی را انجام دهد که او را مجبور به انجام آن کند.

Dick Whittington could have lived happily in this worthy family had he not been bumped about by the cross cook, who when she wasn’t busy with roasting or baking liked to be cruel to him! At last Miss Alice, his master’s daughter, was told about it, and then she took pity on the poor boy, and made the servants treat him kindly.

دیک ویتینگتون می‌توانست در این خانواده شایسته به خوشی زندگی کند، اگر آشپز صلیب به او برخورد نمی‌کرد، که وقتی او مشغول کباب کردن یا پختن غذا نبود دوست داشت با او ظلم کند! سرانجام به خانم آلیس، دختر اربابش، در مورد آن گفته شد، و او به پسر بیچاره رحم کرد و خدمتکاران را وادار کرد که با او مهربانانه رفتار کنند.

Besides the crossness of the cook, Whittington had another problem to get over before he could be happy. He had, by order of his master, a bed placed for him in a tiny attic room, where there was a number of rats and mice that often ran over the poor boy’s nose and disturbed him in his sleep. After some time, however, a gentleman who came to his master’s house gave Whittington a penny for brushing his shoes. This he put into his pocket, being determined to use it for something useful; and the next day, seeing a woman in the street with a cat under her arm, he ran up to know the price of it. The woman (as the cat was a good mouser) asked a deal of money for it, but on Whittington’s telling her he had but a penny in the world, and that he badly needed a cat, she let him have it.

علاوه بر تلاقی آشپز، ویتینگتون قبل از اینکه بتواند خوشحال شود، مشکل دیگری هم داشت که باید از پسش بربیاید. او به دستور اربابش، تختی برای او در اتاق زیر شیروانی کوچکی گذاشته بود، جایی که تعدادی موش و موش در آنجا بودند که اغلب روی بینی پسر بیچاره می‌رفتند و او را در خواب پریشان می‌کردند. اما پس از مدتی، آقایی که به خانه اربابش آمد، به ویتینگتون برای مسواک زدن کفش هایش یک پنی داد. او این را در جیب خود گذاشت و مصمم بود که از آن برای چیزی مفید استفاده کند. و روز بعد با دیدن زنی در خیابان با گربه ای زیر بغل دوید تا قیمت آن را بداند. زن (از آنجایی که گربه موش‌گر خوبی بود) مبلغی را برای آن درخواست کرد، اما وقتی ویتینگتون به او گفت که فقط یک پنی در دنیا دارد و به شدت به یک گربه نیاز دارد، او به او اجازه داد آن را داشته باشد.

This cat Whittington concealed in the attic room, for fear she should be beaten about by his enemy the cook, and she soon killed or frightened away the rats and mice, so that the poor boy could now sleep soundly.

این گربه ویتینگتون از ترس اینکه مورد ضرب و شتم دشمن خود آشپز قرار گیرد در اتاق زیر شیروانی پنهان شد و به زودی موش ها و موش ها را کشت یا ترساند تا پسر بیچاره اکنون بتواند آرام بخوابد.

Soon after this the merchant, who had a ship ready to sail, called for his servants, as his custom was, in order that each of them might send something on his voyage to sell and hopefully make their fortune.

به زودی پس از این، تاجر که کشتی آماده برای حرکت داشت، طبق رسم خود، خدمتکاران خود را فراخواند تا هر یک از آنها چیزی را در سفر خود بفرستند تا بفروشند و امیدوارند ثروت خود را بدست آورند.

All the servants appeared but poor Whittington, who, having neither money nor goods, could not think of sending anything to try his luck; but his good friend Miss Alice ordered him to be called.

همه خادمان ظاهر شدند، اما ویتینگتون بیچاره، که نه پول داشت و نه کالا، نمی توانست به فکر فرستادن چیزی برای امتحان شانس خود باشد. اما دوست خوبش خانم آلیس دستور داد تا او را صدا کنند.

She then offered to put something on the ship for him to sell, but the merchant told his daughter that would not do, it must be something of his own. Upon which poor Whittington said he had nothing but a cat which he bought for a penny that was given him.

سپس به او پیشنهاد داد که چیزی را در کشتی بگذارد تا او بفروشد، اما تاجر به دخترش گفت که این کار را نمی کند، باید چیزی از آن خودش باشد. پس از آن ویتینگتون فقیر گفت که چیزی جز گربه ای ندارد که آن را به قیمت یک پنی که به او دادند خرید.

“Fetch your cat, boy,” said the merchant, “and send her.”

بازرگان گفت: "گربه خود را بیاور پسر،" و او را بفرست.

Whittington brought poor puss and delivered her to the captain, with tears in his eyes, for he said he should now be disturbed by the rats and mice as much as ever. All the company laughed at the adventure but Miss Alice, who pitied the poor boy, and gave him something to buy another cat.

ویتینگتون چرک بیچاره ای آورد و با چشمانی اشک آلود به کاپیتان تحویل داد، زیرا او گفت که اکنون باید مثل همیشه مزاحم موش ها و موش ها باشد. همه شرکت به ماجراجویی خندیدند، اما خانم آلیس که به پسر بیچاره ترحم کرد و چیزی به او داد تا گربه دیگری بخرد.

While puss at sea, poor Whittington was severely beaten at home by his mean mistress the cook, who used him so cruelly, and made such fun of him for sending his cat to sea, that at last the poor boy determined to run away from his place, and having packed up the few things he had, he set out very early in the morning on the first day of November, which was known as All-Hallows day. He travelled as far as Holloway, and there sat down on a stone to consider what direction he should take; but while he was thinking, Bow bells of the church of St. Mary-le-Bow, of which there were only six, began to ring; and he thought their sounds addressed him in this manner:

ویتینگتون بیچاره در حالی که در دریا بود در خانه توسط معشوقه بدجنس آشپزش مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفت، معشوقه بدجنسی که از او بسیار بی رحمانه استفاده کرد و به خاطر فرستادن گربه اش به دریا چنان مسخره اش کرد که در نهایت پسر بیچاره تصمیم گرفت از دست گربه اش فرار کند. و پس از جمع‌آوری چیزهای کمی که داشت، صبح خیلی زود در اولین روز نوامبر، که به عنوان روز مقدس شناخته می‌شد، به راه افتاد. او تا هالووی سفر کرد و در آنجا روی سنگی نشست تا ببیند چه جهتی را باید طی کند. اما در حالی که او فکر می کرد، ناقوس های کلیسای سنت مری لو باو، که تنها شش عدد از آنها بود، شروع به به صدا درآوردن. و او فکر کرد که صداهای آنها او را به این شکل خطاب می کند:

“Turn again, Whittington, Thrice Lord Mayor of London.”

"دوباره بچرخ، ویتینگتون، سه بار شهردار لندن."

“Lord Mayor of London!” said he to himself, “what I wouldn’t do to be Lord Mayor of London, and ride in such a fine coach? Well, I’ll go back again, and suffer all the cruelly of the cook rather than miss the opportunity of being Lord Mayor!” So home he went, and happily got into the house and about his business before she made her appearance.

"لرد شهردار لندن!" با خودش گفت: «چه کاری انجام نمی دهم که شهردار لندن شوم و سوار چنین مربی خوبی شوم؟ خوب، من دوباره برمی گردم و به جای اینکه فرصت شهردار شدن را از دست بدهم، از تمام ظلم آشپز متحمل می شوم!» بنابراین او به خانه رفت و با خوشحالی وارد خانه شد و قبل از اینکه او ظاهر شود، وارد خانه شد و در مورد کارش مشغول شد.

We must now follow Miss Puss to the coast of Africa. How dangerous are voyages at sea, how uncertain the winds and the waves, and how many accidents happen at sea!

اکنون باید دوشیزه پوس را تا سواحل آفریقا دنبال کنیم. چقدر سفرهای دریایی خطرناک است، بادها و امواج چقدر نامطمئن هستند و چقدر تصادفات در دریا اتفاق می افتد!

The ship that had the cat on board was long beaten at sea, and at last, by strong winds, driven on a part of the Barbary Coast of which was inhabited by people called Moors that were unknown to the English. These people welcomed our countrymen kindly, and therefore the captain, in order to trade with them, showed them the types of goods he had on board, and sent some of them to the King of the country, who was so well pleased that he sent for the captain and his assistant to come to his palace, which was about a mile from the sea. Here they were placed, according to the custom of the country, on rich carpets, flowered with gold and silver; and the King and Queen being seated at the upper end of the room, dinner was brought in, which consisted of many dishes; but no sooner were the dishes put down but an amazing number of rats and mice came from all quarters and devoured all the meat in an instant.

کشتی ای که گربه را در آن داشت مدتها در دریا مورد ضرب و شتم قرار گرفت و سرانجام توسط بادهای شدید در قسمتی از ساحل بربری که در آن افرادی به نام مورها زندگی می کردند که برای انگلیسی ها ناشناخته بودند رانده شد. این افراد با مهربانی از هموطنان ما استقبال کردند و به همین دلیل ناخدا برای تجارت با آنها، انواع کالاهایی را که در کشتی داشت به آنها نشان داد و تعدادی از آنها را نزد پادشاه کشور فرستاد که بسیار خشنود شد و او فرستاد. تا ناخدا و دستیارش به قصر او که حدود یک مایل از دریا فاصله داشت بیایند. در اینجا آنها را طبق عرف کشور روی فرشهای پرباری که با طلا و نقره گلکاری شده بود می گذاشتند. و پادشاه و ملکه که در انتهای اتاق نشسته بودند، شام را وارد کردند که شامل بسیاری از ظروف بود. اما به زودی ظروف کنار گذاشته شدند، اما تعداد شگفت انگیزی از موش ها و موش ها از هر طرف آمدند و تمام گوشت را در یک لحظه بلعیدند.

The captain, in surprise, turned round to the nobles and asked if these mice and rats were not offensive.

کاپیتان با تعجب به طرف اشراف چرخید و پرسید که آیا این موش ها و موش ها توهین آمیز نیستند؟

“Oh! yes,” said they, “very offensive; and the King would give half his treasure to be freed of them, for they not only destroy his dinner, as you see, but they attack him in his chamber, and even in bed, so that he has to be guarded from them while he is sleeping, for fear of them.”

"اوه! بله، آنها گفتند، "بسیار توهین آمیز. و پادشاه نیمی از گنج خود را می دهد تا از دست آنها آزاد شود، زیرا آنها نه تنها شام او را نابود می کنند، بلکه در اتاق او و حتی در رختخواب به او حمله می کنند تا در حالی که او مجبور است از آنها محافظت شود. از ترس آنها خواب است.»

The captain and his assistant jumped for joy; they remembered poor Whittington and his cat, and told the King they had a creature on board the ship that would get rid of all these vermin immediately. The King’s heart heaved so high at the joy which this news gave him that his turban dropped off his head.

کاپیتان و دستیارش از خوشحالی پریدند. آنها به یاد ویتینگتون بیچاره و گربه اش افتادند و به پادشاه گفتند که موجودی در کشتی دارند که فوراً از شر همه این حیوانات موذی خلاص می شود. قلب پادشاه از شادی که این خبر به او داد چنان تپید که عمامه از سرش افتاد.

“Bring this creature to me,” said he; “vermin are dreadful in a court, and if she will perform what you say I will load your ship with gold and jewels in exchange for her.”

او گفت: «این موجود را نزد من بیاورید. "موجودات موذی در دادگاه وحشتناک هستند و اگر او به آنچه شما می گویید عمل کند، در ازای او کشتی شما را با طلا و جواهرات بار می کنم."

The captain, who knew his business, took this opportunity to describe how wonderful was Miss Puss. He told his Majesty that it would be hard to part with her, as, when she was gone, the rats and mice might destroy the goods in the ship—but to help his Majesty he would fetch her.

کاپیتان که کارش را می‌دانست، از این فرصت استفاده کرد و توصیف کرد که میس پوس چقدر عالی بود. او به اعلیحضرت گفت که جدایی از او سخت خواهد بود، زیرا وقتی او رفت، موش‌ها و موش‌ها ممکن است کالاهای داخل کشتی را نابود کنند - اما برای کمک به اعلیحضرت او را می‌آورد.

“Run, run,” said the Queen; “I am impatient to see the dear creature.”

ملکه گفت: فرار کن، فرار کن. من برای دیدن این موجود عزیز بی تاب هستم.

Away flew the captain’s assistant, while another dinner was providing, and returned with the cat just as the rats and mice were devouring that also. He immediately put down Miss Puss, who killed a great number of them.

دستیار کاپیتان در حالی که شام ​​دیگری تهیه می کرد، پرواز کرد و با گربه برگشت درست در حالی که موش ها و موش ها نیز آن را می بلعند. او بلافاصله خانم پوس را که تعداد زیادی از آنها را کشت.

The King rejoiced greatly to see his old enemies destroyed by so small a creature, and the Queen was highly pleased, and desired the cat might be brought near that she might look at her. Upon which the assistant called “Pussy, pussy, pussy!” and she came to him. He then presented her to the Queen, who started back, and was afraid to touch a creature who had made such havoc among the rats and mice; however, when the factor stroked the cat and called “Pussy, pussy!” the Queen also touched her and cried “Putty, putty!” for she had not learned English.

پادشاه از دیدن دشمنان قدیمی خود که توسط موجودی بسیار کوچک نابود شده اند بسیار خوشحال شد و ملکه بسیار خشنود شد و آرزو کرد که گربه را به او نزدیک کنند تا به او نگاه کند. پس از آن دستیار گفت: "بیدمشک، بیدمشک، بیدمشک!" و نزد او آمد. سپس او را به ملکه تقدیم کرد، ملکه شروع کرد و می‌ترسید به موجودی دست بزند که چنین ویرانی در میان موش‌ها و موش‌ها ایجاد کرده بود. با این حال، وقتی این عامل گربه را نوازش کرد و به او گفت "بیدمشک، بیدمشک!" ملکه نیز او را لمس کرد و فریاد زد: "بتونه، بتونه!" چون انگلیسی یاد نگرفته بود.

He then put her down on the Queen’s lap, where she, purring, played with her Majesty’s hand, and then sang herself to sleep.

سپس او را روی پاهای ملکه گذاشت، جایی که او در حالی که خرخر می کرد، با دست اعلیحضرت بازی کرد و سپس برای خوابیدن خود آواز خواند.

The King, having seen how great Miss Puss had done with the rats and mice, and being told that her kittens would stock the whole country, bargained with the captain and assistant for the whole ship’s cargo, and then gave them ten times as much for the cat as all the rest amounted to. On which, they left and sailed with a strong wind for England.

پادشاه که دید میس پوس با موش ها و موش ها چقدر خوب عمل کرده است و به او گفته می شود که بچه گربه هایش کل کشور را ذخیره خواهند کرد، با ناخدا و دستیار کل محموله کشتی چانه زنی کرد و سپس ده برابر بیشتر به آنها داد. گربه به عنوان همه به. که روی آن رفتند و با باد شدید به سمت انگلستان حرکت کردند.

The morning had scarcely dawned when Mr. Fitzwarren arose to count over the cash and settle the business for that day. He had just entered the counting-house, and seated himself at the desk, when somebody came, tap, tap, at the door.

صبح به سختی طلوع کرده بود که آقای فیتزوارن برخاست تا پول نقد را حساب کند و کار را برای آن روز حل کند. تازه وارد شمارش‌خانه شده بود و پشت میز نشسته بود، که یک نفر آمد، ضربه بزنید، ضربه بزنید، دم در.

“Who’s there?” said Mr. Fitzwarren.

"چه کسی آنجاست؟" آقای فیتزوارن گفت.

“A friend,” answered the other.

دیگری پاسخ داد: یک دوست.

“What friend can come at this early time?”

"چه دوستی می تواند در این زمان اولیه بیاید؟"

“This is not bad time for a friend,” answered the other. “I come to bring you good news of your ship Unicorn.”

دیگری پاسخ داد: «این زمان برای یک دوست بد نیست. من آمده ام تا خبر خوش کشتی یونیکورن شما را به شما بدهم.

The merchant got up and instantly opened the door, and who should be seen waiting but the captain and assistant, with a cabinet of jewels, and a list of all the treasures on board, for which the merchant lifted up his eyes and thanked heaven for sending him such a prosperous voyage. Then they told him the adventures of the cat, and showed him the cabinet of jewels which they had brought for Mr. Whittington. Upon which he cried out with great earnestness, but not in the most poetical manner:

بازرگان از جا برخاست و فوراً در را باز کرد و باید دید که چه کسی منتظر است جز ناخدا و دستیار، با کابینه ای از جواهرات، و فهرستی از تمام گنجینه های موجود در کشتی، که تاجر چشمانش را بلند کرد و از بهشت ​​تشکر کرد. برای او چنین سفر پر رونقی فرستاد. سپس ماجراهای گربه را به او گفتند و کابینت جواهراتی را که برای آقای ویتینگتون آورده بودند به او نشان دادند. او با جدیت فراوان فریاد زد، اما نه به شاعرانه ترین حالت:

“Go, send him in, and tell him of his fame, and call him Mr. Whittington by name.”

برو، او را بفرست، و از شهرتش بگو، و او را آقای ویتینگتون صدا کن.»

Mr. Fitz warren was an honest man and said “God forbid that I should deprive him of a penny; it is his own, and he shall have every last penny!”

آقای فیتز وارن مردی صادق بود و گفت: «خدا نکنه او را از یک پنی محروم کنم. این مال خودش است و آخرین پنی را هم خواهد داشت!»

He then ordered Mr. Whittington in, who was at this time cleaning the kitchen and would have excused himself from going into the counting-house, saying the room was swept and his shoes were dirty and full of hob-nails. The merchant, however, made him come in, and ordered a chair to be set for him. Upon which, thinking they intended to make fun of him, as had been too often the case in the kitchen, he begged his master not to mock a poor simple fellow, who intended them no harm, but let him go about his business. The merchant, taking him by the hand, said: “Indeed, Mr. Whittington, I am in earnest with you, and sent for you to congratulate you on your great success. Your cat has made you more money than I am worth in the world, and may you long enjoy it and be happy!”

سپس به آقای ویتینگتون دستور داد وارد شود، که در این زمان مشغول تمیز کردن آشپزخانه بود و از رفتن به دفتر شمارش معذور بود و گفت که اتاق جارو شده و کفش‌هایش کثیف و پر از میخ‌های اجاق گاز است. اما بازرگان او را وادار به ورود کرد و دستور داد برایش صندلی بگذارند. پس از آن، او که فکر می کرد قصد دارند او را مسخره کنند، همانطور که اغلب در آشپزخانه اتفاق می افتاد، از استادش التماس کرد که یک فرد ساده و فقیر را که قصد آسیبی به آنها نداشت، مسخره نکند، بلکه اجازه دهد او به کار خود برود. بازرگان دست او را گرفت و گفت: «در واقع، آقای ویتینگتون، من با شما صمیمانه هستم و به دنبال شما فرستادم تا موفقیت بزرگتان را به شما تبریک بگویم. گربه شما بیشتر از ارزش من در دنیا پول درآورده است و باشد که از آن لذت ببرید و خوشحال باشید!»

At length, being shown the treasure, and convinced by them that all of it belonged to him, he fell upon his knees and gave thanks for his good fortune. He then laid all the treasure at his master’s feet and said it was him who deserved it. The master refused to take any part of it, but told him he was delighted at Dick’s prosperity, and hoped the wealth he had acquired would be a comfort to him, and would make him happy. He then asked his mistress, and his good friend Miss Alice to take some. But they refused to take any part of the money, but told him they heartily rejoiced at his good success, and wished him all the best of luck. He then thanked the captain, assistant, and the ship’s crew for the care they had taken of his cargo and paid them handsomely. He likewise gave presents to all the servants in the house, not forgetting even his old enemy the cook, though she little deserved it.

در نهایت، وقتی گنج را به او نشان دادند و آنها متقاعد شدند که همه آن متعلق به اوست، به زانو در آمد و از بخت خوبش تشکر کرد. سپس تمام گنج را زیر پای اربابش گذاشت و گفت این اوست که سزاوار آن است. ارباب از گرفتن بخشی از آن امتناع کرد، اما به او گفت که از سعادت دیک خوشحال است و امیدوار است که ثروتی که به دست آورده برای او آرامش بخش باشد و او را خوشحال کند. سپس از معشوقه خود و دوست خوبش خانم آلیس خواست که مقداری از آن را مصرف کنند. اما آنها از گرفتن بخشی از پول خودداری کردند، اما به او گفتند که از موفقیت خوب او از صمیم قلب خوشحال شدند و برای او آرزوی موفقیت کردند. سپس از کاپیتان، دستیار و خدمه کشتی به خاطر مراقبتی که از محموله او کرده بودند تشکر کرد و به آنها پرداخت گزافی پرداخت. او به همین ترتیب به همه خدمتکاران خانه هدایایی داد و حتی دشمن قدیمی اش آشپز را فراموش نکرد، اگرچه او لیاقتش را نداشت.

After this Mr. Fitzwarren advised Mr. Whittington to send for the necessary people and dress himself like a gentleman, and made him the offer of his house to live in till he could provide himself with a better.

پس از این، آقای فیتزوارن به آقای ویتینگتون توصیه کرد که افراد لازم را بفرستد و مانند یک جنتلمن لباس بپوشد، و به او پیشنهاد داد که در آن خانه زندگی کند تا بتواند شرایط بهتری برای خود فراهم کند.

Now it came to pass when Mr. Whittington’s face was washed, his hair curled, and he dressed in a rich suit of clothes, that he turned out very handsome and confident, so much so that Miss Alice fell in love with him.

حالا وقتی صورت آقای ویتینگتون شسته شد، موهایش فر شده بود، و لباسی غلیظ به تن کرد، خیلی خوش تیپ و با اعتماد به نفس ظاهر شد، به طوری که خانم آلیس عاشق او شد.

When her father perceived they had this good liking for each other he proposed a match between them, to which both parties happily agreed, and in short order a great wedding was held.

وقتی پدرش متوجه شد که آنها این علاقه را نسبت به یکدیگر دارند، پیشنهاد مسابقه ای بین آنها داد که هر دو طرف با خوشحالی موافقت کردند و در کوتاه مدت یک عروسی بزرگ برگزار شد.

History tells us that they lived very happy, had several children, and died at a good old age. Mr. Whittington served as Sheriff of London and was three times Lord Mayor and knighted by the queen.

تاریخ به ما می گوید که آنها بسیار شاد زندگی کردند، صاحب چندین فرزند شدند و در سنین پیری از دنیا رفتند. آقای ویتینگتون به عنوان کلانتر لندن خدمت کرد و سه بار لرد شهردار و شوالیه ملکه شد.

Sir Richard, as Dick became known, constantly fed a great number of poor citizens, built a church and a college, with a yearly allowance for poor scholars, and near it built a hospital and was renowned for his charity throughout the remainder of his life.

سر ریچارد، همانطور که دیک شناخته شد، دائماً به تعداد زیادی از شهروندان فقیر غذا می داد، یک کلیسا و یک کالج با کمک هزینه سالانه برای دانشمندان فقیر ساخت، و در نزدیکی آن بیمارستانی ساخت و در طول باقی مانده عمر خود به دلیل خیریه خود مشهور بود. .