The Children and the Moon:

بچه ها و ماه:

The sun had set, and it was getting dark, and the children in the forest were still thinking only of play. Soon it grew darker, and darker, and they were afraid, as they did not know the way home. All at once, a light shone through the trees. At first they thought it was only a fire, but it rose high in the air, and they saw it was the moon. And when the moon saw the children, she said, "Good evening, my children, why are you out so late?"

خورشید غروب کرده بود و هوا رو به تاریکی می رفت و بچه های جنگل هنوز فقط به بازی فکر می کردند. به زودی هوا تاریک تر و تاریک تر شد و آنها ترسیدند، زیرا راه خانه را نمی دانستند. به یکباره نوری از لابه لای درختان درخشید. در ابتدا فکر کردند که فقط آتش است، اما در هوا بلند شد و دیدند که ماه است. و چون ماه بچه ها را دید، گفت: عصر بخیر بچه های من، چرا اینقدر دیر بیرون آمدید؟

The children were afraid, at first, but when they saw that the moon smiled kindly at them, they took heart, and said: "Ah! we have staid too late, and we cannot find the way home, because it is so dark."

بچه‌ها ابتدا ترسیدند، اما وقتی دیدند ماه با مهربانی به آنها لبخند می‌زند، دلشان را گرفته و گفتند: «آه! "

They wept so loud, that the moon was very sorry for them, and said, "I will give you light, so that you can find your way." She shone out so brightly, that it was almost as clear as if it had been day.

آنقدر گریه کردند که ماه برایشان بسیار متأسف شد و گفت: من به تو نور می دهم تا راهت را پیدا کنی. او چنان درخشان می درخشید که تقریباً به قدری واضح بود که انگار روز شده است.

Then the children were glad, and ran, merrily singing and dancing, all the way. At the door, they turned and said, "Dear moon, we thank you for having lighted us so well."

سپس بچه ها خوشحال شدند و تمام راه را با شادی آواز خواندن و رقصیدند. دم در برگشتند و گفتند: ماه عزیز، ما از تو سپاسگزاریم که ما را به خوبی روشن کردی.

And the moon said, "I am glad you are safely home. Run, now, to your mother, for she is anxious about you."

و ماه گفت: "خوشحالم که به سلامت به خانه رسیدی. اکنون پیش مادرت فرار کن، زیرا او نگران توست."

Tell me, pretty moon,

به من بگو ماه زیبا

Can you see,

میتونی ببینی،

Here in the window,

اینجا در پنجره،

Baby brother and me?

من و برادر عزیزم؟

Waiting and wishing

انتظار و آرزو

From you to hear,

از تو برای شنیدن،

Why in the sunshine,

چرا در آفتاب،

You never appear?

هیچوقت ظاهر نمیشی؟

Do your baby stars,

ستاره های کودک خود را انجام دهید،

Sleep all through the day,

تمام روز بخواب،

Then come out at night

بعد شب بیا بیرون

To frolic and play?

برای شادی و بازی؟

Must you always be there

باید همیشه آنجا باشی

To cradle them all,

برای گهواره کردن همه آنها،

In the early morn,

در اوایل صبح،

Lest one might fall?

مبادا یکی بیفتد؟

Can you hear what we say,

می شنوی چه می گوییم،

Baby and I?

عزیزم و من؟

Is it ever so far,

آیا تا به حال شده است،

Way up in the sky?

در آسمان؟

If we were up there,

اگه اون بالا بودیم

Would we each be a star?

آیا هر یک از ما یک ستاره خواهیم بود؟

Would mamma know us,

آیا مادر ما را می شناسد،

Away so far?

تا اینجا دور؟

Come to think—pretty moon,

بیا فکر کن - ماه زیبا،

Baby and I,

من و عزیزم،

Cannot leave dear mamma.

مامان عزیز نمیتونم ترک کنم

We'll tell you why.

ما به شما می گوییم چرا.

While you and your stars,

در حالی که تو و ستاره هایت،

Are ever so bright,

همیشه آنقدر روشن هستند،

Mamma is dearer.

مامان عزیزتره

We wish you good-night.

برای شما شب خوبی آرزو می کنیم