The Circus Dream:

رویای سیرک:

“I want to tell you the story this evening,” said daddy, “of a little boy named Jay Rial.

بابا گفت: «می‌خواهم امروز عصر، داستان پسر کوچکی به نام جی ریال را برایت تعریف کنم.

“Jay Rial was as nice a little boy as any one could ever hope to see.

«جی ریال به همان اندازه پسر بچه خوبی بود که هر کسی می‌توانست امیدوار باشد ببیند.

Every one liked him and he liked people, too. But the thing he loved above everything else in the world was the circus.

همه او را دوست داشتند و او هم مردم را دوست داشت. اما چیزی که او بیش از هر چیز دیگری در جهان دوست داشت سیرک بود.

“He loved the sound of the train whistle which brought the circus to town, and he loved the old circus which used to travel by the road and not

او عاشق صدای سوت قطار بود که سیرک را به شهر آورد، و عاشق سیرک قدیمی بود که در جاده ها سفر می کرد و نه

come by the train at all. He loved the circus band, the clowns, the animals.

اصلا با قطار بیا او عاشق گروه سیرک، دلقک ها، حیوانات بود.

He loved the very tent itself, the smell of peanuts, the roars of the lions, the beautiful ladies who rode the beautiful horses.

او خود چادر را دوست داشت، بوی بادام زمینی، غرش شیرها، زنان زیبایی که سوار بر اسب های زیبا می شدند.

“He loved the performers, and every time he went to a circus he wished his eyes were bigger so he could see more, and he wished that circus people

او عاشق اجراکنندگان بود و هر بار که به سیرک می رفت آرزو می کرد که ای کاش چشمانش بزرگتر بود تا بتواند بیشتر ببیند و آرزو می کرد که ای کاش سیرک ها

didn’t have to go to sleep at all.

اصلا لازم نبود بخوابم

“He used to follow the circus parade as it came through the town and he didn’t mind if it was always late, for he could go to the circus grounds with some of the other boys and see them unpack, and maybe he could sometimes help a little, too!

"او عادت داشت رژه سیرک را در حالی که از شهر عبور می کرد دنبال می کرد و برایش مهم نبود که همیشه دیر شود، زیرا می توانست با برخی از پسران دیگر به محوطه سیرک برود و آنها را از بسته بندی ببیند، و شاید گاهی اوقات می توانست. کمی کمک هم کن

“Once he had been allowed to stand in the middle of the sawdust-covered ring when they were fixing up the tent. That had been a great moment.

«یک بار به او اجازه داده شد وقتی چادر را درست می کردند وسط حلقه پوشیده از خاک اره بایستد. آن لحظه عالی بود.

“There was only one thing about circus day which ever made him sad.

«تنها یک چیز در مورد روز سیرک وجود داشت که او را غمگین کرد.

That was that sometimes people couldn’t afford to go to the circus. He had been very lucky. He was always able to do chores for his mother and daddy around circus time and he could make enough money for a ticket.

این بود که گاهی مردم نمی توانستند به سیرک بروند. او خیلی خوش شانس بود. او همیشه می‌توانست برای مادر و پدرش در زمان سیرک کارهای خانه را انجام دهد و می‌توانست پول کافی برای یک بلیط به دست آورد.

“But there were some little boys and girls who couldn’t do that, or whose mothers and daddies couldn’t afford to do that for them. “‘If I ever get to be a big man,’ said little Jay Rial, ‘I’m going to take just as many children to the circus with me as I can.’

اما برخی از پسران و دختران کوچکی بودند که نمی توانستند این کار را انجام دهند، یا مادران و باباهایشان نمی توانستند این کار را برای آنها انجام دهند. جی ریال کوچولو گفت: «اگر من مرد بزرگی شوم، تا جایی که بتوانم بچه‌های زیادی را با خودم به سیرک می‌برم.»

“Little Jay Rial called it his circus-dream. And sometimes he would really dream that he was taking hundreds and hundreds of little boys and

جی ریال کوچولو آن را رویای سیرک خود نامید. و گاهی واقعاً خواب می بیند که دارد صدها و صدها پسر کوچک را می برد و

girls whose faces had been sad and teary because they hadn’t thought they were going to the circus. He had dreamed of how they would follow after him and would say:

دخترانی که چهره‌شان غمگین و گریان بود زیرا فکر نمی‌کردند به سیرک بروند. او در خواب دیده بود که چگونه از او پیروی می کنند و می گوید:

“‘Me, too?’

""من هم؟"

“And he would smile at them and say, ‘Yes, all of you!’

و او به آنها لبخند می زد و می گفت: "بله، همه شما!"

“It was a beautiful dream.

"رویای زیبایی بود.

“Now there are many people who dream of doing something fine when they have more money or when they’re grown up and who forget it when

اکنون افراد زیادی هستند که وقتی پول بیشتری دارند یا بزرگ می‌شوند رویای انجام یک کار خوب را دارند و وقتی آن را فراموش می‌کنند

that time comes.

آن زمان می رسد

“They will excuse themselves by saying, ‘Yes, I have more money than I used to have, but I find I need it all,’ instead of doing more than they had

آنها خود را با گفتن «بله، پول بیشتری نسبت به گذشته دارم، اما متوجه می‌شوم که به همه آن نیاز دارم» به جای اینکه بیشتر از آنچه که داشتند، انجام دهند، خود را توجیه می‌کنند.

been able to do before. There are little boys who say, ‘When I grow up I’m going to see that poor children get ice-cream once in a while.’ But when

قبلا توانسته است انجام دهد. پسرهای کوچکی هستند که می گویند: "وقتی بزرگ شدم می بینم که بچه های بیچاره هر چند وقت یک بار بستنی می گیرند."

they grow up they forget and they don’t realize that there are lots of children in hospitals and in homes who very seldom receive visits from the

آنها بزرگ می شوند فراموش می کنند و متوجه نمی شوند که تعداد زیادی از کودکان در بیمارستان ها و خانه ها هستند که به ندرت از طرف

ice-cream man.

مرد بستنی

“Now Jay Rial was different. He remembered. When he grew up he went into the circus business. He was the one who would tell the newspapers in the different towns in advance when the circus was coming to town so every one could look forward to it.

حالا جی ریال فرق کرده بود. به یاد آورد. وقتی بزرگ شد وارد تجارت سیرک شد. او کسی بود که وقتی سیرک به شهر می آمد از قبل به روزنامه های شهرهای مختلف می گفت تا همه منتظر آن باشند.

“And he remembered his circus dream.

و خواب سیرک خود را به یاد آورد.

“So every year when the circus came to the very biggest city they visited, grown up Jay Rial arranged that every child in every hospital or home or any child who was crippled and not as fortunate as other children should come to the circus free.

«بنابراین، هر سال وقتی سیرک به بزرگ‌ترین شهری که بازدید می‌کردند می‌آمد، جی ریال بزرگ‌تر ترتیبی می‌داد که هر کودکی در هر بیمارستان یا خانه یا هر کودکی که فلج است و به اندازه بچه‌های دیگر خوش شانس نیست، رایگان به سیرک بیاید.

“They arranged one afternoon when no one need buy a ticket but when every seat was free. And yet, that wasn’t enough for Jay Rial. When the

«آنها یک بعدازظهر ترتیب دادند که هیچ کس نیازی به خرید بلیط نداشت، اما زمانی که هر صندلی رایگان بود. و با این حال، این برای جی ریال کافی نبود. زمانی که

hospitals and homes sent in their lists of the numbers of children who would be able to go to the circus the lists grew so long that the place wouldn’t hold them all.

بیمارستان‌ها و خانه‌هایی که در فهرست تعداد کودکانی که می‌توانند به سیرک بروند فرستاده می‌شدند، فهرست‌ها به قدری طولانی شد که مکان همه آنها را در بر نداشت.

“Do you suppose Jay Rial said, ‘Sorry, but we’ve room for no more?’

«فکر می‌کنید جی ریال گفت: «ببخشید، اما ما دیگر جایی نداریم؟»

Not a bit of it. He had another circus party for those who couldn’t come to the first.

ذره ای از آن نیست. او یک مهمانی سیرک دیگر برای کسانی داشت که نمی توانستند به اولین جلسه بیایند.

“And Jay Rial’s face was full of smiles as he looked at the thousands of children who were shrieking with joy over the circus, and he said, ‘My

جی ریال وقتی به هزاران کودکی که از خوشحالی بر سر سیرک فریاد می‌کشیدند نگاه می‌کرد، لبخند می‌زد و گفت: «من

dream has come true.’

رویا به حقیقت پیوست.

“But,” ended daddy, “Jay Rial is one of those people who help to make dreams come true.”

بابا پایان داد: "اما جی ریال یکی از آن افرادی است که به تحقق رویاها کمک می کند."