The Kite

بادبادک

IT was the most tiresome kite in the world, always wagging its tail, shaking its ears, breaking its string, sitting down on the tops of houses, getting stuck in trees, entangled in hedges, flopping down on ponds, or lying flat on the grass, and refusing to rise higher than a yard from the ground.

IT خسته‌کننده‌ترین بادبادک جهان بود، همیشه دمش را تکان می‌داد، گوش‌هایش را تکان می‌داد، ریسمانش را می‌شکست، بالای خانه‌ها می‌نشست، در درخت‌ها گیر می‌کرد، در پرچین‌ها گیر می‌کرد، روی حوض‌ها می‌ریخت، یا روی برکه‌ها دراز می‌کشید. چمن، و امتناع از بلند شدن از یک یارد از زمین.

I have often sat and thought about that kite, and wondered who its father and mother were. Perhaps they were very poor people, just made of newspaper and little bits of common string knotted together, obliged to fly day and night for a living, and never able to give any time to their children or to bring them up properly. It was pretty, for it had a snow-white face, and pink and white ears ; and, with these, no one, let alone a kite, could help being pretty. But though the kite was pretty, it was not good, and it did not prosper; it came to a bad end, oh! a terrible end indeed. It stuck itself on a roof one day, a common red roof with a broken chimney and three tiles missing. It stuck itself there, and it would not move; the children tugged and pulled and coaxed and cried, but still it would not move. At last they fetched a ladder, and had nearly reached it when suddenly the kite started and flew away right away over the field and over the heath, and over the far far woods, and it never came back again-never -never.

بارها نشسته ام و به آن بادبادک فکر کرده ام و فکر کرده ام که پدر و مادرش کیستند. شاید آنها افراد بسیار فقیری بودند که فقط از روزنامه و تکه های نخ مشترک به هم گره خورده بودند، مجبور بودند برای امرار معاش روز و شب پرواز کنند و هرگز نمی توانستند به فرزندان خود وقت بگذارند یا آنها را به درستی تربیت کنند. زیبا بود، چون چهره ای سفید برفی داشت و گوش های صورتی و سفید داشت. و با اینها، هیچ کس، چه رسد به بادبادک، نمی تواند به زیبایی کمک کند. اما اگرچه بادبادک زیبا بود، اما خوب نبود و رونق نداشت. به پایان بدی رسید، اوه! یک پایان وحشتناک واقعا یک روز خودش را روی یک سقف چسباند، یک سقف قرمز معمولی با یک دودکش شکسته و سه کاشی گم شده بود. خودش را در آنجا چسباند و حرکت نکرد. بچه‌ها می‌کشیدند، می‌کشیدند، اغوا می‌کردند و گریه می‌کردند، اما هنوز تکان نمی‌خورد. بالاخره یک نردبان آوردند و تقریباً به آن رسیده بودند که ناگهان بادبادک شروع شد و بلافاصله بر فراز مزرعه و بر فراز هیت و بر فراز جنگل های دور پرواز کرد و دیگر هرگز برنگشت - هرگز - هرگز.

Dear, that is all. But I think sometimes that perhaps beyond the dark pines and the roaring sea the kite is flying still, on and on, farther and farther away, for ever and for ever.

عزیزم همینه اما گاهی فکر می‌کنم شاید فراتر از کاج‌های تیره و دریای خروشان بادبادک همچنان در حال پرواز باشد، همیشه، دورتر و دورتر، برای همیشه و برای همیشه.