During recess, Mia was searching for her favorite pencil.

در طول تعطیلات، میا به دنبال مداد مورد علاقه خود بود.

It was a bright yellow pencil with a glittery eraser, and she always used it for drawing.

این یک مداد زرد روشن با یک پاک کن پر زرق و برق بود و او همیشه از آن برای نقاشی استفاده می کرد.

She had left it on her desk, but now it was gone.

آن را روی میزش گذاشته بود، اما حالا دیگر از بین رفته بود.

Mia asked her classmates if they had seen it, but no one had.

میا از همکلاسی هایش پرسید که آیا آن را دیده اند، اما هیچ کس ندیده است.

She felt sad because it was special to her.

او احساس ناراحتی می کرد زیرا برای او خاص بود.

Just as she was about to give up, her friend Leo came over and asked what was wrong.

درست زمانی که می خواست تسلیم شود، دوستش لئو آمد و پرسید چه مشکلی دارد.

Mia explained that her pencil was missing.

میا توضیح داد که مدادش گم شده است.

Leo thought for a moment and then said, "Let's check the lost and found box."

لئو لحظه ای فکر کرد و سپس گفت: بیایید جعبه گم شده و پیدا شده را بررسی کنیم.

They went together and began searching through the box.

آنها با هم رفتند و شروع به جستجو در جعبه کردند.

After a few minutes, Leo pulled out the yellow pencil.

بعد از چند دقیقه لئو مداد زرد را بیرون آورد.

"Is this it?" he asked.

"این است؟" او پرسید.

Mia’s face lit up with joy.

چهره میا از خوشحالی روشن شد.

"Yes, that's it!" she said happily.

"بله، همین است!" او با خوشحالی گفت.

Mia thanked Leo for helping her find the pencil.

میا از لئو برای کمک به او برای یافتن مداد تشکر کرد.

She learned that even when things seem lost, a little help from a friend can make everything better.

او آموخت که حتی زمانی که همه چیز گم شده به نظر می رسد، یک کمک کوچک از یک دوست می تواند همه چیز را بهتر کند.

From then on, Mia kept her pencil in a special case so she wouldn't lose it again.

از آن به بعد، میا مداد خود را در یک جعبه مخصوص نگه می داشت تا دوباره آن را گم نکند.