The Story of the New Year:

داستان سال نو:

IT was the first of January, and a terrible fall of snow was pelting down and whirling through the streets and lanes. The roofs of the houses were covered with large white masses, and it lay in white heaps on the window sills.

اول ژانویه بود و برف وحشتناکی در خیابان ها و خیابان ها می چرخید. سقف خانه ها با توده های سفید بزرگ پوشیده شده بود و به صورت انبوهی سفید روی طاقچه ها قرار داشت.

Everybody seemed to be in a great hurry; they ran, jostled against each other, fell into each other's arms, holding fast for a moment, as long as they could stand safely. Coaches and horses looked as if they had been frosted with sugar. The footmen stood with their backs against the carriages, so as to turn their faces from the wind. Everybody looked cold, and everybody was cold. But at last the storm abated, and a narrow path was soon swept clean in front of the houses, and when two persons met in this path both would stand still, for neither liked to step aside in the deep snow. There they would stand for a few minutes, and then, as if by tacit consent, they each sacrificed a leg and buried it in the deep snow, and passed on

به نظر می رسید همه عجله داشتند. آنها دویدند، به هم زدند، در آغوش یکدیگر افتادند، تا زمانی که می توانستند سالم بایستند، لحظه ای محکم نگه داشتند. مربیان و اسب‌ها طوری به نظر می‌رسیدند که انگار با شکر یخ زده بودند. پیاده‌ها با پشت به کالسکه‌ها می‌ایستادند تا صورت خود را از باد برگردانند. همه سرد به نظر می رسیدند و همه سرد بودند. اما بالاخره طوفان فروکش کرد و یک مسیر باریک به زودی جلوی خانه ها پاک شد و وقتی دو نفر در این مسیر به هم می رسیدند، هر دو بی حرکت می ایستادند، زیرا هیچ کدام دوست نداشتند در برف عمیق کنار بروند. در آنجا دقایقی می ایستادند و بعد، گویی با رضایت ضمنی، هر کدام یک پای خود را قربانی کردند و در برف عمیق دفن کردند و گذشتند.

Soon troops of children were seen to issue from the door-ways, all muffled up in warm cloaks and furs, dragging their sleds after them, and so [18] joyous and happy it made one feel warm to look at them. Towards evening the wind ceased to blow, the sky looked so lofty and transparent, while the stars shone with new brightness and purity.

به زودی دیده شد که نیروهایی از کودکان از درها بیرون می‌آیند، همه در شنل‌ها و خزهای گرم خفه شده‌اند، سورتمه‌های خود را به دنبال خود می‌کشانند، و [18] چنان شادی و خوشحالی باعث می‌شود که انسان با نگاه کردن به آنها احساس گرمی کند. در غروب، باد از وزش خودداری کرد، آسمان بسیار بلند و شفاف به نظر می رسید، در حالی که ستارگان با روشنایی و خلوصی تازه می درخشیدند.

The frozen snow crackled under foot, and was quite firm enough to bear the sparrows, who hopped upon it in the morning dawn. They searched for food in the paths which had been swept, but there was little food to be found, and they were terribly cold.

برف یخ زده زیر پا می‌ترقید و آنقدر محکم بود که گنجشک‌هایی را که در سپیده‌دم بر آن می‌پریدند تحمل کند. آنها در مسیرهایی که جارو شده بود به دنبال غذا می گشتند، اما غذای کمی یافت می شد و آنها به شدت سرد بودند.

"Tweet, tweet," said one cold little fellow to another one; "they call this New Year, but I think it worse than the old one; we might just as well have kept the old year. I am quite unhappy, and have a right to be so."

یکی از کوچولوهای سرد به دیگری گفت: «توییت، توییت». آنها به این سال نو می‌گویند، اما من فکر می‌کنم بدتر از سال قدیم است؛ ما هم ممکن است سال گذشته را حفظ کرده باشیم. من کاملاً ناراضی هستم و این حق را دارم.»

"Yes you have! and yet the people ran about and fired off guns, shouted and rang bells to usher in the New Year," said a little shivering sparrow. "They threw things against the doors, and were quite beside themselves with joy, because the old year had disappeared. I was glad, too, because I supposed the warm weather, or at least warm days would come, but my hopes have come to nothing, it freezes harder than ever. I think mankind have made a big mistake in reckoning time."

گنجشک کوچکی که می لرزید گفت: "بله، شما می دویدید! و با این حال مردم دویدند و اسلحه شلیک کردند، فریاد زدند و زنگ ها را به صدا درآوردند تا سال نو را آغاز کنند." "آنها چیزهایی را به طرف درها پرتاب کردند و کاملاً از خوشحالی کنار رفتند، زیرا سال قدیم ناپدید شده بود. من هم خوشحال بودم، زیرا فکر می کردم هوا گرم یا حداقل روزهای گرم خواهد آمد، اما امیدهای من به پایان رسیده است. هیچ، سخت تر از همیشه یخ می زند، فکر می کنم نوع بشر در محاسبه زمان اشتباه بزرگی کرده است.

"That they have," said an old wise looking sparrow, with a white topknot, "they have something they call a calendar, it's an invention of their own, and everything must be arranged according to it, but it won't do. When spring comes, then the year begins. It is the voice of nature, and I reckon by that."

گنجشک پیر عاقل و با گره سفید گفت: «آنها که دارند، چیزی دارند که به آن تقویم می‌گویند، این اختراع خودشان است، و همه چیز باید بر اساس آن تنظیم شود، اما نمی‌شود. وقتی بهار می‌آید، سال آغاز می‌شود، صدای طبیعت است و من با آن حساب می‌کنم.

"But when will spring come?" asked they all.

"اما بهار کی خواهد آمد؟" از همه آنها پرسید.

"It will come when the stork returns, but he is very uncertain and seldom visits the city, so the people here know nothing about it. In the country they have more knowledge. Shall we fly away there and wait? We shall be nearer to spring, certainly."

"زمانی که لک لک برگردد، می آید، اما او بسیار نامطمئن است و به ندرت از شهر بازدید می کند، بنابراین مردم اینجا چیزی در مورد آن نمی دانند. در کشور آنها دانش بیشتری دارند. آیا باید آنجا پرواز کنیم و منتظر بمانیم؟ ما به این شهر نزدیک تر خواهیم بود. مطمئناً بهار."

"That may be all very well," said another sparrow, who had been hopping about for a long time chirping, but not saying anything of any consequence, "but I have found a few comforts here in town, which I'm [19] afraid I would miss out in the country. Here in this neighbourhood, lives a good kind family, who has been so sensible as to place two or three flower pots against the wall in the court yard, so that the openings are all turned inward, and the bottom of each points outward. In the latter, a hole has been cut, large enough for me to fly in and out. I and my husband have built a nest in one of these pots, and all our little ones, who have now flown away, were brought up in there. The good people of course, made the whole arrangement that they might have the pleasure of seeing us, and taking care of us. It seems to please the little children very much, to strew bread crumbs for us, and so we have food and ought to be very thankful and consider ourselves well provided for. So I think we will stay where we are, even if spring does come sooner in the country," said the old sparrow, and the other sparrows spread their wings and flew away to the country.

گنجشک دیگری که مدتها بود در حال جیک زدن بود، اما هیچ حرفی برای گفتن نداشت، گفت: "شاید همه چیز خوب باشد." ] می ترسم در کشور از دست بدهم، اینجا در این محله، خانواده مهربانی زندگی می کنند که آنقدر عاقل بوده اند که دو یا سه گلدان گل را کنار دیوار حیاط دربار بگذارند، طوری که روزنه ها همه به سمت داخل چرخانده شوند. و ته هرکدام به سمت بیرون نشانه رفته است، آنقدر بزرگ که من و شوهرم در یکی از این گلدان‌ها لانه کرده‌ایم اکنون پرواز کرده‌اند، در آنجا بزرگ شده‌اند، البته همه چیز را ترتیب داده‌اند تا شاید از دیدن ما لذت ببرند و به نظر می‌رسد که نان پاشیدن به بچه‌ها خشنود است برای ما خرده نان است، و بنابراین ما غذا داریم و باید بسیار سپاسگزار باشیم و خودمان را خوب بدانیم، بنابراین فکر می‌کنم در همان جایی که هستیم می‌مانیم، حتی اگر بهار در کشور زودتر بیاید.» گنجشک های دیگر بال های خود را باز کردند و به سوی کشور پرواز کردند.

"Now, the little sparrows had never been in the country, except in the summer, and they supposed the fields were always green, the sun always shining, and the clear brooks running full of water, and great was their surprise and disappointment, to find it even colder, by a few degrees, than in town. The sharp winds blew over the snow-covered fields. The farmer, wrapped in warm clothing, sat in his sleigh, and beat his arms across his chest to keep off the cold. The horses ran till they smoked, and frightened the poor little sparrows, as they sat dolefully on the top rail of the fence. Then they hopped down into the wheel ruts hoping to find something to eat, and shivered, crying, "Tweet, tweet, when will spring come?" It is very long coming.

«اکنون گنجشک‌های کوچک به جز تابستان هرگز در کشور نبودند، و گمان می‌کردند مزارع همیشه سبز است، خورشید همیشه می‌درخشد و نهرهای زلال پر از آب جاری است، و شگفتی و ناامیدی آنها بزرگ بود. حتی چند درجه سردتر از شهر بود. بادهای تند روی مزارع پوشیده از برف می وزید. اسب‌ها دویدند تا سیگار کشیدند و گنجشک‌های کوچک بیچاره را ترساندند، در حالی که با ناراحتی روی ریل بالای حصار می‌نشستند، سپس به امید یافتن چیزی برای خوردن به داخل شیارهای چرخ‌ها پریدند و می‌لرزیدند. توییت، بهار کی می آید؟" خیلی در راه است.

"Very long, indeed," sounded over the field from the nearest snow-covered hill, and the little sparrows hopped on to the fence rail and looked over towards the hill, to see who it was that had spoken, and there sat a wonderful old man, up high on a heap of snow, regardless of wind, and weather. He had a pale face, large clear blue eyes, and long white hair, which the wind played hide and seek with, and he was dressed in icicles.

از نزدیک‌ترین تپه پوشیده از برف، صدای "خیلی طولانی، واقعا" بر فراز زمین شنید و گنجشک‌های کوچک به سمت ریل حصار پریدند و به سمت تپه نگاه کردند تا ببینند چه کسی صحبت کرده است، و یک مرد شگفت‌انگیز نشسته بود. پیرمرد، بدون توجه به باد و آب و هوا، بالای تپه ای از برف. او چهره ای رنگ پریده، چشمان درشت آبی شفاف و موهای سفید بلندی داشت که باد با آن ها مخفیانه بازی می کرد و لباس های یخی پوشیده بود.

"Who can that old man be?" asked the sparrows of an old raven, who also sat on a fence near them.

"آن پیرمرد کی می تواند باشد؟" از گنجشک های یک کلاغ پیر پرسید که او نیز روی حصاری در نزدیکی آنها نشسته بود.

"Why, that is Old Winter, the old man of last year, he is not dead yet, as the calendar says, but acts as guardian to the little Prince spring, who is coming after awhile. Winter rules here still, and he makes you fairly shiver, little ones, does he not?"

"چرا، آن زمستان پیر است، پیرمرد سال گذشته، او هنوز نمرده است، همانطور که تقویم می گوید، اما به عنوان نگهبان بهار شازده کوچولو عمل می کند، که بعد از مدتی می آید. زمستان هنوز اینجا حاکم است، و او می سازد. شما نسبتا میلرزید، کوچولوها، او نه؟"

"There, did I not tell you so," said the white top-knot sparrow. "The calendar is only an invention of man's, and they know nothing about nature, they ought to have asked some of the birds, as they know all about such tings," and down he hopped into the ruts again, saying, "Tweet, tweet."

گنجشک سفيد گره سفيد گفت: "اينجا، مگه بهت نگفتم." "تقویم فقط اختراع انسان است و آنها هیچ چیز در مورد طبیعت نمی دانند، آنها باید از برخی از پرندگان می پرسیدند، زیرا آنها همه چیز را در مورد چنین رنگ هایی می دانند" و او دوباره به داخل شیارها پرید و گفت: "توئیت کنید، توییت."

The poor little sparrows waited one week, then another, and another, and thought they would surely freeze before spring would come. The forests looked dark, the lake was frozen till it looked like on sheet of lead, and over the land hung damp icy mists. Large black crows flew about in silence; it was as if all nature slept.

گنجشک های کوچولو بیچاره یک هفته و بعد هفته ای دیگر و هفته ای دیگر منتظر ماندند و فکر کردند حتما قبل از آمدن بهار یخ خواهند زد. جنگل‌ها تاریک به نظر می‌رسیدند، دریاچه یخ زده بود تا جایی که روی ورقه‌ای از سرب به نظر می‌رسید، و بر روی زمین مه‌های یخی مرطوب آویزان بود. کلاغ های سیاه بزرگ در سکوت پرواز می کردند. انگار تمام طبیعت خوابیده بود.

At length a sunbeam glided over the lake, and it shone like burnished gold. The white form of Old Winter sat there still, but the sun began to shine, and danced and sparkled over his dress of icicles, until it finally disappeared; patches of green grass appeared here and there, and these were soon covered with sparrows, saying, "Tee wit, tee wit, is spring coming at last?"

در طول یک پرتو خورشید بر روی دریاچه می چرخید و مانند طلای درخشان می درخشید. شکل سفید زمستان قدیمی همچنان در آنجا نشسته بود، اما خورشید شروع به درخشیدن کرد، و رقصید و بر روی لباس یخی او برق زد، تا اینکه سرانجام ناپدید شد. تکه‌های علف سبز اینجا و آنجا ظاهر می‌شد و به زودی با گنجشک‌ها پوشانده می‌شدند و می‌گفتند: "تی شوخ طبعی، آیا بالاخره بهار می آید؟"

Spring! How the cry resounded over field and meadow, and through the dark brown woods, where the fresh green moss gleams on the trunk of the trees, and from the South came the first two storks, flying through the air, and on the back of each, sat a lovely little child. They greeted the earth with a kiss, and wherever they placed their feet, white flowers sprung up through the snow.

بهار! چگونه فریاد بر مزرعه و چمنزار طنین انداز شد، و از میان جنگل های قهوه ای تیره، جایی که خزه های سبز تازه بر تنه درختان می درخشید، و از جنوب، دو لک لک اول آمدند که در هوا و پشت هر یک پرواز می کردند. ، کودک کوچک دوست داشتنی نشست. آنها با بوسه به زمین سلام کردند و هر جا که پاهایشان را گذاشتند، گلهای سفیدی از میان برف می روییدند.

Hand in hand, the two golden-haired children approached Old winter, embraced him and clung to his breast, and as they did so, they were enveloped in a deep mist, dark and heavy, that closed over them a veil. The wind arose with a mighty rustling, and cleared the mist away, then the sun shone out warmly. Winter had vanished, and the two beautiful children of spring sat on the throne of the year.

دو کودک مو طلایی دست در دست یکدیگر به زمستان پیر نزدیک شدند، او را در آغوش گرفتند و به سینه اش چسبیدند و در حالی که این کار را انجام می دادند، در غباری عمیق، تاریک و سنگین، که پرده ای بر سرشان بسته بود، فرو رفتند. باد با خش خش شدیدی برخاست و غبار را پاک کرد، سپس خورشید به گرمی تابید. زمستان از بین رفته بود و دو فرزند زیبای بهار بر تخت سال نشستند.

"This is really a New Year," cried the sparrows. "Now we shall be happy and warm once more."

گنجشک ها فریاد زدند: «این واقعاً سال نو است. "حالا ما یک بار دیگر خوشحال و گرم خواهیم بود."