Writing A Composition:

نوشتن یک ترکیب:

"Children, to-morrow I shall expect all of you to write compositions," said the teacher of Love Lane School. "Then, on Friday those who have done the best may stand up and read their compositions to the school."

معلم مدرسه لاو لین گفت: "بچه ها، فردا از همه شما انتظار دارم که آهنگ بنویسید." «سپس، روز جمعه، کسانی که بهترین کار را انجام داده‌اند، ممکن است برخیزند و آهنگ‌های خود را برای مدرسه بخوانند».

Some of the children were pleased, and some were not.

برخی از بچه ها راضی بودند و برخی راضی نبودند.

"What shall we write about?" they asked.

"درباره چی بنویسیم؟" آنها پرسیدند.

"You may choose any subject that you like best," said the teacher.

معلم گفت: "شما می توانید هر موضوعی را که بیشتر دوست دارید انتخاب کنید."

Some of them thought that "Home" was a good subject. Others liked "School." One little boy chose "The Horse." A little girl said she would write about "Summer."

برخی از آنها فکر می کردند که «خانه» سوژه خوبی است. دیگران «مدرسه» را دوست داشتند. یک پسر کوچک "اسب" را انتخاب کرد. دختر کوچکی گفت که درباره «تابستان» خواهد نوشت.

The next day, every pupil except one had written a composition.

روز بعد، هر دانش آموزی به جز یکی از آنها یک آهنگ نوشته بود.

"Henry Longfellow," said the teacher, "why have you not written?"

معلم گفت: "هنری لانگ فلو، چرا ننوشته ای؟"

"Because I don't know how," answered Henry. He was only a child.

هنری پاسخ داد: "چون من نمی دانم چگونه." او فقط یک کودک بود.

"Well," said the teacher, "you can write words, can you not?"

معلم گفت: "خوب، شما می توانید کلمات را بنویسید، نمی توانید؟"

"Yes, sir," said the boy.

پسر گفت: بله قربان.

"After you have written three or four words, you can put them together, can you not?"

"بعد از اینکه سه یا چهار کلمه نوشتید، می توانید آنها را کنار هم بگذارید، نمی توانید؟"

"Yes, sir; I think so."

"بله، قربان، من فکر می کنم."

"Well, then," said the teacher, "you may take your slate and go out behind the schoolhouse for half an hour. Think of something to write about, and write the word on your slate. Then try to tell what it is, what it is like, what it is good for, and what is done with it. That is the way to write a composition."

معلم گفت: "خب، پس شما می توانید تخته سنگ را بردارید و نیم ساعت پشت مدرسه بیرون بروید. چیزی برای نوشتن فکر کنید و کلمه را روی تخته سنگ خود بنویسید. سپس سعی کنید بگویید چیست؟ چگونه است، برای چه چیزی خوب است، و با آن چه کاری انجام می شود، این روش نوشتن یک ترکیب است.

Henry took his slate and went out. Just behind the schoolhouse was Mr.

هنری تخته سنگش را گرفت و بیرون رفت. درست پشت مدرسه آقا بود.

Finney's barn. Quite close to the barn was a garden. And in the garden,

انباری فینی خیلی نزدیک به انبار یک باغ بود. و در باغ،

Henry saw a turnip.

هنری شلغم را دید.

"Well, I know what that is," he said to himself; and he wrote the word turnip on his slate. Then he tried to tell what it was like, what it was good for, and what was done with it.

او با خود گفت: "خب، من می دانم که چیست." و کلمه شلغم را روی قواره خود نوشت. سپس سعی کرد بگوید چگونه است، برای چه چیزی مفید است و با آن چه کار می شود.

Before the half hour was ended he had written a very neat composition on his slate. He then went into the house, and waited while the teacher read it.

قبل از تمام شدن نیم ساعت، او یک ترکیب بسیار زیبا روی تخته سنگ نوشته بود. سپس به خانه رفت و منتظر ماند تا معلم آن را بخواند.

The teacher was surprised and pleased. He said, "Henry Longfellow, you have done very well. Today you may stand up before the school and read what you have written about the turnip."

معلم متعجب و خوشحال شد. او گفت: "هنری لانگ فلو، تو خیلی خوب کار کردی. امروز ممکن است جلوی مدرسه بایستی و آنچه در مورد شلغم نوشته ای را بخوانی."

Many years after that, some funny little verses about Mr. Finney's turnip were printed in a newspaper. Some people said that they were what Henry Longfellow wrote on his slate that day at school.

سال ها پس از آن، چند بیت خنده دار کوچک درباره شلغم آقای فینی در روزنامه چاپ شد. برخی از مردم گفتند که آنها همان چیزی است که هنری لانگ فلو در آن روز در مدرسه روی تخته سنگ خود نوشته است.

But this was not true. Henry's composition was not in verse. As soon as it was read to the school, he rubbed it off the slate, and it was forgotten. Perhaps you would like to read those funny verses. Here they are; but you must never, never, NEVER think that Henry Longfellow wrote them.

اما این درست نبود. تصنیف هانری در شعر نبود. به محض اینکه برای مدرسه خوانده شد، آن را از روی تخته سنگ مالید و فراموش شد. شاید دوست داشته باشید آن ابیات خنده دار را بخوانید. اینجا هستند. اما هرگز، هرگز، هرگز نباید فکر کنید که هنری لانگ فلو آنها را نوشته است.

Mr. Finney had a turnip,

آقای فینی شلغم داشت،

And it grew, and it grew;

و رشد کرد و رشد کرد.

It grew behind the barn,

پشت انبار رشد کرد،

And the turnip did no harm.

و شلغم ضرری نداشت.

And it grew, and it grew,

و رشد کرد و رشد کرد

Till it could grow no taller;

تا زمانی که نتوانست بلندتر شود.

Then Mr. Finney took it up,

سپس آقای فینی آن را برداشت،

And put it in the cellar.

و آن را در سرداب قرار دهید.

There it lay, there it lay,

آنجا دراز کشید، آنجا دراز کشید،

Till it began to rot;

تا زمانی که شروع به پوسیدگی کرد.

Then Susie Finney washed it

سپس سوزی فینی آن را شست

And put it in a pot.

و در یک قابلمه بریزید.

She boiled it, and boiled it,

او آن را آب پز کرد و آب پز کرد

As long as she was able;

تا زمانی که او قادر بود؛

Then Mrs. Finney took it,

سپس خانم فینی آن را گرفت،

And put it on the table.

و آن را روی میز بگذارید.

Mr. Finney and his wife

آقای فینی و همسرش

Both sat down to sup;

هر دو به شام ​​نشستند.

And they ate, and they ate,

و خوردند و خوردند

They ate the turnip up.

شلغم را خوردند.

All the school children in our country have heard of Henry W.

همه بچه های مدرسه در کشور ما نام هنری دبلیو را شنیده اند.

Longfellow. He was the best loved of all our poets. He wrote "The

لانگ فلو. او از همه شاعران ما محبوب ترین بود. او نوشت: «

Village Blacksmith," "The Children's Hour," and many other beautiful

آهنگر دهکده، «ساعت بچه ها» و خیلی چیزهای زیبای دیگر

pieces which you will like to read and remember.

قطعاتی که دوست دارید بخوانید و به خاطر بسپارید.